“Uyuyamayacaksın

Memleketinin hali

Seni seslerle uyandıracak

Oturup yazacaksın

Çünkü artık o sen değilsin

Sen şimdi ıssız bir telgrafhane gibisin

Durmadan sesler alacak

Sesler vereceksin.

Uyuyamayacaksın

Düzelmeden memleketin hali.”

Ne zamana kadar uyku? Bir süreliğine mi, yoksa bir yaşam boyunca mı?

Şairin telgrafhanesi hiç de ıssız değil. Yalnız sesler değil acı sözler, umutsuz seslenişler... O telgrafları kime çekiyorsun?

Senden bir şeyler bekleyene mi?

Kimler onlar?

Tanıdık birileri mi?

Melih Çevdet Anday’ın telgrafhanesi hep kalabalıktır. Seni uyutmazlar...

Uyumakla ölüme eş gibi gelir. Bir daha uyumamak vardır sonunda. Ya da sonsuzlukta bir değişik uyku ya da uykusuzluk...

Sesler duymak, seslerle uyumak.

O sesler nereden geliyor diye bakacaksın çevrene. Yok, dıştan gelen bir ses yok... Senin içindeki adam o seslenen. Sana bir şeyleri hatırlatmak istiyor. Unuttuğun ya da unutmak istediğin...

“Çünkü artık o sen değilsin.”

Nereye gitti o sen?

Var mıydı gerçekten, yoksa senin bir düşün müydü? Hep yalancı düşlerle yaşadın. Bıkmadın, usanmadın. Seni arayan, düşlerinle buldu seni. Keşke bulmasam dedi.

Al hayrını gör dedi. Gözlerin varsa...

Duyarsız yaşıyorsan hiçbir şeyi anlayamazsın. Kitaplar dolusu bilgi boşa uçar gider çoğu zaman. Boşuna edindiğin bilgiler ki hiçbir işe yaramazlar. Olsa olsa kötü şiirler yazmaya... Şair sana acır. Yaşamın duyarlıklarını göremediğin, boyuna onu aramaya kalkıştığın için. Yorulmanın boş olduğunu yeniden hatırlamak için...

Yıkmışlar senin telgrafhaneni. Boşuna iş yapmasın kimseyi yalanlar daha fazla aldatmaya kalkmasın diye... Öyledir, sana yararlı olacak diye elleriyle kapatırlar güzel yaşamlara giden yolu...

İnanmazsın, yolundan dönmezsin.

Gide gide nereye vardın? Bir uçuruma mı? Ya da bir bataklığa mı?

Sesler seni uyutmaz yine de.

Bağır, konuş, yaz.. Şiir olsun? Şiir saydığın gevezelikler olsun. Ki onlar da şiirin bir parçasıdır.