\n

Sıkıntıdan patlıyorum. Nedir bu?

Akşam oldu da ondan mı? Çocukluktan beri akşamlardır beni yaşamdan bıktıran? Ölmek midir istediğim, hayır, daha güzel, daha çok yaşamak...

Ölmek kolay mı? Hem senin elinde de değil. Bir an gelir bir rüzgâr eser, etraf kararır, bir baktın yoksun. Nereye kaçtın. Kimden? Ben ölmek istediğim günler de yaşadım. Çoğunlukla akşama doğru. “Akşam yine akşam yine akşam” dediği gibi Ahmet Haşim’in. Ortalık karardı kararacak. Pencereden baktım, tenha yollar, insanlar da sanki farkında olmadan yürüyorlar. Nerden geliş nereye gidiş? Her zamanki akşamlardan biri. Sesleniyorum, kim duyacak ki, yine akşam yine akşam diyorum. Tenha bir köydeyim. Var olan mı yok olan mı? Olmayan bir köyde nasıl olurum! Kendimi öyle duyuyorum. Ben gitmişim yerime başka biri gelmiş. Saat şiir için uygun. Bir hüzündür ilkyaz gecelerinin başlayışı! Kurtulamadığım bir durum.

Akşama doğru hüzünlenmek. Şu “hüzün” sözcüğünün Türkçesini bulamadılar bir türlü. Ne demeli ki onun yerini tutan?

Ne kadar öztürkçeci olsam da şu hüzünden vazgeçemiyorum. Korkmuş bir dünyayı önüne getiriyor çünkü... Yıllardır yaşadığım bir duygu bu, ama kimi zaman kayboluyor. Kaçıp gidiyor hüzünlü hüzünlü...

Hüzün nedir? Gözyaşı mı? O kadarcık bir şey mi? O zaman otur ağla da tam hüzünlen! Keder mi desem, acı mı, yaşam önünde yenilmek mi? En iyisi yenik düşmek. Her zamanki gibi kapanan kara bulutlara bakıp içinden taştı taşacak gözyaşlarının önünü kesmek... Akşam oldu diye ne çok şiir yazılmıştır. Şiir acaba hüzünleri yaşatmak için mi uyduruldu? Kim uydurdu? Hüzünlü biri... Nasıl kişi o, nasıl taşıyor o ağır mı ağır acıları? Tam bir yüreklilikle de desek az gelir. En iyisi aramalı, hüzne karşılık yeni sözcük uydurmalı ya da yaratmalı... Bir söz bulmak zor. Tek başınadır hüzün de ondan. İnsan hep tek başına hüzünlenir, tek başına...

Akşam oldu, ben yine!.. Gece oldu anlamadın mı? O akşam güzelliği uçtu gitti, yerini kasvetli rüzgâra bıraktı...

\n