Kimi siyasal, toplumsal hareketlerde düşünceleri, hedefleri birbirine yakın olan gruplar birleşmek

için bir araya gelirler, daha fazla bölünerek ayrılırlar.

Türkiye’de bütün sağduyulu kesimlerin, partilerin özlemi olan iç barış tartışmaları etrafında yaşananlar akla sık sık buna ilişkin örnekleri getiriyor.

Bunun başlıca nedeni iktidarın tutumudur. Her şeyden önce iktidar iç barışı bir amaç değil araç olarak görüyor.

Toplumda “Şu kan dursun da kim, nasıl durduracaksa durdursun” duygusu ön plana çıkarıldığı için bu amaçla elde edilecek güçle rejim de değiştirilmek isteniyor.

Böylesine ciddi bir hedef güden politikalar da topluma, salt barış amaçlıymış gibi gösteriliyor.

Bütün bunların ötesinde iktidar, tüm partileri, kurumları, toplumun belli kesimlerinde ağırlığı olan insanları, bu yolun tamamlayıcıları olarak kullanma niyetinde. Bu kullanıma girmeyen herkes kanın akmaya devam etmesini isteyen terör destekçisi!

***

Meclis’ten başlarsak... İktidar TBMM’yi iç barış gibi önemli bir süreci oluşturulma yeri değil, atılacak her türlü adımı meşrulaştırma yeri olarak görüyor. Meşrulaştırma işini de Meclis’in ağırlığına yakışan yöntemle değil, adeta burayı danışma organı pozisyonuna indirgeyerek yapıyor.

Uzun süre devam eden terör ve benzeri iç gerilimlerden sonra barışı inşa eden ülkelerin ortak paydalarından biri, iktidarın muhalefetle olabildiğince ortak hareket etmesidir.

AKP de niyeti buymuş gibi işe başladı. Ancak çok kısa sürede durum değişti. AKP, CHP ve MHP’yi yanına değil arkasına almak istiyor. AKP-BDP her türlü pazarlığı yapacak, muhalefet partileri, “Onlar her neyi kararlaştırdıysa biz onu destekliyoruz” diyecek!

Süreç başarılı işlerse iktidar, büyük bir sorunu çözmüş olmanın siyasal meyvelerini devşirecek, başarısız olursa muhalefet yeterince destek vermediği için bu noktaya gelinmiş olacak.

AKP kendine her tarafında 6 yazan zar istiyor.

Bunu yaparken de bütün riskleri üzerine aldığını, olağanüstü fedakârlıklara kanıtlanmaya hazır olduğunu duyurmayı da ihmal etmiyor.

Evet, “fedakârlık” paylaştırılıyor, ama şöyle:

“Feda” kısmı muhalefette..

“Kârlık” da kendine...

Ne güzel paylaşım!

İktidarın sürekli siyasal, daha net anlatımla sandıksal hesaplarla hareket ettiği, öteki partilere sataşırken kullandığı tanımlardan da sırıtıyor. İktidar sözcülerinin bazı favori cümleleri şunlar:

“Sandıkta cevabını alacaklar.”

“Bu gidişle daha da eriyecekler.”

“Bunun sonucunu sandıkta görecekler.”

Her parti elbette seçim kazanmak için vardır. Ancak iç barış, toplumsal huzur gibi konulara da salt sandık hesabıyla bakmak, kendini ülkeden daha büyük görmek anlamına geliyor.

AKP, anayasa değişikliğine de aynı gözle bakıyor. İktidar kanadından getirilen yeni anayasa önerisinin maddeleri daha demokratik bir Türkiye arayışından çok, 2014, 2015 seçimlerinin yapıtaşlarını içeriyor.

***

Geçen hafta boyunca Meclis’te yaşananlar, yazının girişinde dikkat çektiğimiz gerçeği daha yakıcı biçimde gündeme getirdi. Ortak paydaların giderek azaldığı Meclis’in içinde ciddi bir “barış sorunu” ortaya çıktı.

Bu tür gerilimler genellikle “umut yorgunluğunun” artması sonucu patlak verir.

24. dönem yarılanmak üzere. Çok büyük beklentilerle başlayan bu dönemde hedeflenenlerin hiçbiri gerçekleşmedi. Atılan adımlar sonuçsuz kaldı. Çok söz var ama, icraata gelince yerel seçimler 6 ay öne bile çekilemedi. Çıkarılan yargı paketleri ilan edilen amaçlara yönelik sonuçlar vermedi. Anayasa çalışmalarında birleşilen tek konu, çalışma süresini uzatmak!

Umut yorgunluğunun halkın üzerinde de etkisini hissettirmesiyle birlikte Meclis’in daha erken yenilenmesi gündeme gelebilir.

Halkın “yeni bir iktidar” arayışı öne çıkabilir. Ülkeyi yönetmeye hazır olduğunu hissettiren partiler bu arayışı tetikleyebilir.

Geçen haftaki siyasi partilerin grup toplantılarından genel kurul çalışmalarına kadar Meclis gündeminin sonuçları böyle özetlenebilir.