ÖYLE anlaşılıyor ki, bu gidişle ülkenin siyaset sahnesi, ister istemez, iki partili bir sağ koalisyona doğru kayacağa benziyor. Henüz genel seçim havasına girilmemiş olmakla birlikte, şimdilik sahneyi işgal eden dört partinin gelişme çizgileri aşağı yukarı bu yönde bir oluşumu işaret etmekte. Elbet, “yeni anayasa” didinmesi son bulur ve AKP tek başına bir metni halkoylamasına götürürse o oylamanın sonucu da bu bakımdan belirleyici olacaktır.
Herhalde AKP’nin, şöyle ya da böyle, en büyük parti durumunu sürdüreceğini ama iktidar olabilmek ve o durumu sürdürebilmek için bir destek aramak zorunda kalacağını göz önünde bulundurmak yanlış olmaz. Bu desteğin şimdiden BDP biçiminde ortaya çıkmaya başladığı da az çok belli.
Böyle bir destek, yalnız sağlam bir iktidar yapısı oluşturmak açısından değil, “Kürt sorunu” denen konuyu yavaş yavaş her iki partiye de elverişli gelebilecek bir zemine oturtmak bakımından da AKP’nin işine gelebilir. Sayın Başbakan’ın son zamanlarda bu olasılığı ortadan kaldırabilecekmiş gibi bir üslupla konuşması hiç yanıltıcı olmamalı; böyle hızlı manevralar her zaman mümkündür.

Asıl önemli olan, bu tarz gelişmeler karşısında, hatta bunların açıkça ortaya çıkmadığı zamanlarda bile, ana muhalefetin takınacağı tutumdur. Bu tutumun daha önce ortaya çıkmamış olması bile çok şaşırtıcı: AKP yeni “açılım”lar yaparak ve neredeyse resmi delegasyonlar oluşturarak İmralı’yı rahatlatmaya başlar başlamaz, hiç çekingenliğe kapılmadan o konudaki cumhuriyetçi tezi bütün ayrıntılarıyla açıklamak, yani etnik kökene dayalı çözümlerle ulus-devlet ilkesinden asla sapılmayacağını daha güçlü biçimde vurgulayıp kesin tavır alarak o yönde bütün topluma gür sesle çağrıda bulunmak ana muhalefete güç kazandırmaz mıydı? Daha belirsiz bir tutum takınmak ve sanki o sorun konusunda pişmekte olan uzlaşma aşına su katar durumda görünmekten sakınmak pek yararlı olmadı.
B eklenmedik olasılıklara gebe ortamlarda herkesten daha kesin tutumla meydana çıkmamak, muhalif olmanın başarı düsturu olamaz.