HER ŞEY gibi Suriye’yle uğraşmayı da tadında bırakmak gerekecek. Artık ayıp olmakta; yakışık almamaya başlıyor.

Komşuyla ilgilenmek, orada dirlik düzenlik olsun istemek tamam da, bu ilginin ve isteğin de bir haddi olmalı.

Hele en önemlisi, söylenenler ve yapılanlar başkalarının tehlikeli taşeronluğuna dönüşmemeli.

Oysa, olan tam da budur. Gün geçmiyor ki, Ankara’dakilerin ağzından Mösyö Juppe’nin ya da Vaşington ve Brüksel’dekilerin ağzından çıkanlara tıpatıp uyan sözler çıkmasın. Bir uyarıyı komşu dilinin sıcaklığıyla yapmak başkadır, uzaktakilerin yabanlığıyla konuşmak başka.

Her şeyden önce, “Bizim kardeş Suriye halkıyla bir sorunumuz yok, sadece yöneticilere ve en başta da devletin başındaki Beşşar Esad’a sesleniyoruz” demenin özündeki yanlışlığı sezip söylem değiştirilse iyi olur. Başka bir ülkenin yöneticileriyle halkı arasına fitne sokmanın anlamı yok; hatta büyük ayıbı ve tehlikesi var.

Bir kere, başka bir ülkenin içişlerine karışma hakkımız ne ölçüde var? İnsan haklarının ağır ihlali artık ülkelerin iç işi olmaktan çıkmış ve insanlık adına uluslararası ilgi alanı olmaya başlamıştır; ama bunun da devletler arası hukukla belirlenmiş kuralları, kurumları, yetkilileri vardır. Rasgele her devlet aklına esip ya da başka hesaplara ve niyetlere katılıp başka bir ülkenin içişlerine burnunu sokamaz.

Hele vaktiyle “maaile” sarmaş dolaş olunmuş bir yönetime yardımcı olmanın, hatta uyarmanın insanca bir yolu yordamı olmalı.

Herhalde sınır boyuna gidip komşunun muhalifleriyle görüşerek, başkalarının el altından desteklediği kışkırtmalara göz yumarak ya da tehdit edici bir edayla konuşup korkutmaya çalışarak değil.

Daha da önemlisi, “Lig” denen Arap Birliği’yle bu konuda işbirliği yapmanın, toplantılarını izlemekle kalmayıp oralarda konuşarak kararlara katılmanın anlamı nedir? Hep endişe ettiğimiz gibi, inançlarla birlikte gelen Araplaşmanın yavaş yavaş zihniyetlere, siyasetlere ve genel tutumlara bulaşması mıdır yoksa bu?