ARA SIRA nükseden bir ulusal hastalığımız yine gündemde: İstanbul’da ille bir olimpiyat düzenlemek. Bütün kesimler seferber olacak: Belediyeciler, inşaat, turizm, otelcilik, havayolu şirketleri, saymakla bitmez. En başta olması gereken sporculara neredeyse hiç sıra gelmeyecek. Sanırsınız ki, belediye başkanlarının, müteahhitlerin, mühendislerin, turist rehberlerinin, seyahat kumpanyası sahiplerinin, lokantacıların filan katılacağı bir yarış söz konusudur.

Kabul, olimpiyat yapabilmek için tesislerden, statlardan, havuzlardan başlayıp ulaşıma varıncaya kadar her türlü olanağın sağlanması gerekir ama hepsinden çok daha önemli olarak ülkenin sporda ve sportif oyunlarda biraz iddia sahibi olması beklenir, değil mi? Güreş listeden çıkarılırken bile sesini yükseltecek durumda olmayan bir Türkiye’nin olimpiyat iddiasında bulunabilmek için hiç değilse birkaç spor dalında sürekli ve kalıcı bir ün sahibi olması gerekmez miydi? Kızlarımız sayesinde 1.500 metre yarışında ve kapalı salon engelli sürat koşusunda kazanılmış birincilikler öyle bir iddia oluşturmaya pek yetmeyecektir herhalde.\t

Yine de böyle ölçüsüzlükler bir yana, olimpiyat tartışmasının açılmış olması, sporcu kuşaklar yetiştirme davasına daha akılcı, güçlü ve planlı biçimde yanaşabilmek açısından kaçırılmaması gereken bir vesile sayılmalıdır.

Olimpiyat sözcüğünün daha ilk hecesi söylenir söylenmez gökten yağmaya başlayan iyi niyetli sponsorluk sunucuları parasal güçlerini böyle bir spor eğitimi alanında kullanmayı öne alsalar çok daha yararlı bir iş yapmış sayılacaklardır. Örneğin, bütün sporların anası olarak tanımlanan atletizmde en iyi başlangıç noktası okul sporculuğu olduğuna göre, oradan işe girişerek koşu pistleri, küçük sahalar, kapalı salonlar, havuzlarla başlayıp forma ve eşofman yardımlarına uzanabilecek öyle bol sayıda küçük destekleme fırsatı çıkar ki, onları yerine getirmeden yapılan büyük çaplı ve reklam kokulu sponsorluk başvuruları hem zamansız olur, hem de kamuoyunda ve devlet canibinde gereksiz umutlarla hevesler yaratıp sonuçta iç burkucu ve moral bozucu hayal kırıklıklarına yol açar.