SİYASAL kimliği ve bağlılığı hep bilinse de sağduyusu ve ölçüseverliği şaşmaz, devlet adamlığı sapasağlam dururdu. Ama son sözü hiç olmadı. Denizli’de katıldığı bir davette, “O kadar güçlüyüz ki, İsrail bile bizden özür diledi” demiş.

Neresinden başlanabilir? En iyisi, “İsrail bile”den mi?

Öylesi, “bile”yle ne demek istendiğine bağlı: O kısa sözcük İsrail’i büyütür mü, küçültür mü? Çok şey söylenebilir: “Güçlü ve önemli bir devlet bizden özür dilediğine göre biz de güçlü ve önemliyiz” diyebilmek için mi? Gazze’deki zulmü dolayısıyla aleyhine söylenmedik söz bırakmadığımız bir devleti yüceltmek olmaz mı bu? Ya da, tam tersine, vaktiyle teknolojisini paylaşabilmek için peşinden koştuğumuz bir devleti aşağılamak mıdır? Hatta, şöyle ya da böyle, özür dileyene kısaca teşekkür edip susmak varken böbürlenmek asıl kendimizi küçültmek sayılmaz mı? Kala kala buna mı kaldık?

Hele, bunun hemen ardından, “hızla büyüdüğümüzü ve güçlendiğimizi” söyleyerek “Aklımız başımızdan gitti, başardık, hayal değilmiş, her yıl bir milyar dolar para da fakir ülkelere yardım ediyoruz; geçmişte Osmanlı, bugün de Türkiye olarak” demek?

Bildiğimiz Osmanlı ve Cumhuriyet kültüründe fakir fukaraya yardım etmek, aça aş, susuza su vermek, şuna buna gösterip övünmek şöyle dursun, saklı ve gizli yapılması gereken davranışlardır. Yoksa, yazıda sözü geçen davet dolayısıyla yazılan habere de yansıdığı gibi, zenginleşmemizden ötürü “aklımız başımızdan gitti” herhalde ki, cumhuriyetçiliğimize olduğu gibi muhafazakârlığımıza da ­­uymayan tutumlar sergilemeye başladık.

“Sosyal devlet”i beceremeyip özelleştirmelerle yolları ve köprüleri satarak, sağlık ve eğitim gibi alanları başıboş piyasaya açarak bize özgü bir kapitalizme heveslenmemiz bundan olsa gerek.

Kim söylemiş kültürümüze yakışmaz o ‘özürle böbürlenme’ sözlerini” diye sorarsanız, o soruyu yanıtlayıp ad vermek de bir başka “münasebetsizlik” olur, bu köşede pek yakışık almaz.

\n