KUZUYLA çocuğun yan yana gelişi ve yaşama ilk adımlarını henüz yeni atmış sevimli bir hayvan ile küçücük insanoğlunun birbirine bakarak oynaşması herhalde bütün manzume kitaplarının ve çizgi filmlerin en masum görüntülerinden biri sayılmıştır hep. Ama bir bayram sabahı meleyen ve meledikçe sesi gitgide daha acıklı çıkan besili koyun ile bayramlıklarını giymiş ürkek çocuğun sergiledikleri hüzünlü tablo için aynı şeyi söyleyebilir misiniz?

Her bayramda arefe günü bile gelmeden başlayan klasik bir tartışmayı yeniden başlatmak çok kişiye densizlik gibi gelse de, aynı konuda birkaç söz etmeden durmak zordur.

İnanç gereği uyulan bir borcun yerine getiriliş tarzı üzerinde toplum olarak yeterince ve akıllıca tartışabildik mi acaba?

Öyle anlaşılıyor ki, bir hayır kurumuna bağışta bulunarak kurban kesiminin çocuk gözlerinden uzak bir yerde bütün gereklere uygun biçimde yerine getirilmesini o kuruma bırakma yöntemi henüz genel bir kabul görmemiştir. Çok kişi için, hâlâ gözleri temiz tülbentle bağlanmış hayvanı yere yatırarak başlayan kesimi çocukların gözleri önünde bütün aşamalarıyla tamamlamak kolay vazgeçilmeyen bir âdet olarak sürüp gidiyor.

Aslına bakılırsa, böyle ayrıntılar arasında kaybolmadan bu konuyu da genel eğitim sorunu içine yerleştirip çözmekten başka çare yoktur. Öyle bir yaklaşım ise, eninde sonunda iyi kademelendirilmiş bir öğretim sistemine göre ortaöğretimin lise aşamasında “din ve ahlak bilgisi” adlı bir dersi bütün boyutlarıyla ele alarak yeniden düzenlemeyi gerektiriyor.

Alışılmış anlamda bir “din dersi” olmamalı bu. Toplumdaki din ya da mezhep anlayışlarıyla ibadet geleneklerini kısaca anlatarak başlayıp meraklar giderildikten sonra etik değerlere ve oradan felsefeye geçerek laik ahlak öğretimine varan bir sistem mutlaka geliştirilmeli ve sorun doğrudan doğruya ulusal öğretimin somut konularından biri olarak ele alınmalıdır. Kurban kesme konusunu bile böyle bir yaklaşımla herkesçe benimsenebilecek çağdaş bir temele oturtmak başarılamayacak bir iş sayılmamalı.

\n\n