YENİ anayasa girişiminin tavsadığı şu günlerde önceki telaşın hangi hevesten kaynaklandığını bir kez daha sorgulamakta yarar var.

Sorgulamalı ki, nasıl büyük bir tehlikenin kıyısından dönüp dönmediğimiz iyice anlaşılsın ve hiç değilse bundan sonra saflık edilmesin.

Heves, cumhuriyeti başka türlü bir devlet düzenine dönüştürmek için zaten büyük ölçüde yaralanan hukuk zeminini kamufle edilmiş bir anayasayla karşıdevrime çevirme hevesi olabilir mi?

Unutmayalım ki, son genel seçimde de beşte üç çoğunluğa erişmesine ramak kalmış bir iktidar öncülük etmekte bu yeni anayasa girişimine. Tek başına anayasa değiştirmek için kendi dışından sadece beş-altı oy bulması gereken bir çoğunluk söz konusudur.

Ama, son yıllarda Cumhuriyet kurumlarının çeşitli köşelerine demokratik ve sosyal bir hukuk devleti niteliğine ters düşen değişiklikler getiren bir iktidar bu. Hem de hoşa gidecek kılıflara büründürülen tasarıları arasına sıkıştırılmış yasa hükümleriyle. Üstelik, \tbunlar da yetmemiş, özellikle 2004 ve 2007 anayasa değişiklikleriyle yargı organlarına üye atamada siyasal etkiye yol açıcı ve Cumhurbaşkanlığı seçiminde başkanlık sistemine geçişi kolaylaştırıcı kurallar getirilmiştir.

Şimdi, böyle bir iktidarın yeni anayasa girişimine öncülük etmesine kuşkuyla bakmaz mısınız?

Hele aynı iktidar, bu anayasayla ve güçlü oy çoğunluğuyla, başka desteğe muhtaç olmadan, hatta gönüllü destek bile bulacağı halde, özgürlükçü \thukuk reformlarını \tyapmıyorsa?

Acaba başka bir niyeti var da onu sağlam hukuk temeline oturtmak için mi yeni anayasa peşinde? Örneğin, hiç Kemalist olmayan, daha ulusalcı, daha az cumhuriyetçi, daha az laik, biraz cemaatçi?

Ya bir de anayasa değiştirecek çoğunluğu tamamlamak için BDP’nin uzatacağı eli tutarak etnik özerklik isteğine de “evet” derse?

Kuşkular denizinde boğulmamak için, tam yargı bağımsızlığının sağlanması ve makul tutukluluk süresi reformuna başlanması türünden güven verici bazı iyi niyet sesleri duymak istemez misiniz bu güven vermeyen yeni anayasa çağrısına kulak kabartırken?