GELİP geçmiş bir fırtına sonrasında, kimseye haksızlık etmeden ve denize küsmeden köşe yazmak zordur. İnsan can demek; denizse hele Türkiye gibi bir ülke için büyük nimet. Ama yine de nesnel ve insaflı davranarak yazılması gerekeni yazıp eksiklere, hatalara ve kusurlara dokunmadan olmaz. Çünkü bu olay kıyı güvenlik sistemimizin denizcilik âlemindeki saygınlığına ağır darbe vurmuş oldu.

Özellikle uzak fırtınalardan başarılı kurtarma haberlerinin geldiği günlerde: Kamboçya bandıralı Silva şilebi Kuzey Denizi’nin dört metreyi aşkın dalgalarıyla boğuşurken makinesi de bozulunca 12 kişilik mürettebatını Danimarkalılar botlar ve helikopterlerle sağ salim kurtarıyor; İngiliz bandıralı Bounty gemisi Atlantik Okyanusu’nda Sandy kasırgasına yakalanınca 16 kişilik mürettebattan14’ü ABD Kıyı Güvenliği’nce uçak eşgüdümündeki helikopterlerle kurtarılıyor. “7 kuvvet”in zorlandığı bizim fırtınamızda ise tam 9 kayıp var.

Eskilerin “tahlisiye” dediği deniz kurtarmacılığı gözü peklik ister ama elbet çılgınlık demek değildir. Her şeyden önce sağlam, dayanıklı ve iyi donanımlı tahlisiye gemileri olmalı. İstiklal Harbi’nin ünlü Alemdar’ı ve şimdinin “Kurtaran”ı gibi.

Batı Karadeniz’in Kefken Adası ile Boğaz Ağzı arasında karayel-yıldız fırtınalarına açık tehlikeli kesimi için en azından böyle bir gemiyi ya da hiç değilse birkaç “açık deniz römorkörü” Büyükdere önünde demirli ya da kıçtankara rıhtıma bağlı tutulsa iyi olmaz mıydı?

Bir kış günü fırtınalı denize açılıp adam kurtarmaya çıkmak, elbet sıcak evde oturup ahkâm kesmeye benzemez. Böyle olduğu içindir ki, başka bin çeşit meslek varken, bu tür uğraşları seçmiş ya da seçmek zorunda kalmış bizim deniz emekçilerini en ileri araç ve gereçlerle donatmak, ne denli pahalı olursa olsun, aynı yurtta birlikte yaşamanın başta gelen ödevlerindendir.

Yine aynı nedenle, parası kıt olup da böyle vazgeçilmez gereksinimleri karşılamakta sıkıntı çeken ülkelerde saçma sapan harcamalarla yiyicilik, günahların en büyüğü sayılmaz mı?