İŞKENCE var, eğlence de. Ama Kaddafi’nin öldürülüşü için, bunların ötesinde, olaya daha uygun olarak “iğrence” diye bir sözcük imal etmek gerekiyor. Başka türlüsü az kaçar insanı insanlığından utandıran öyle bir rezillik için.

Hele aynı insanların ya da benzerlerinin daha birkaç ay önce o Cemahiriye’nin başına nasıl tapındığını, birkaç yıl önce öyle gençlerin üniversite kapılarında onunla nasıl şapur şupur öpüştüğünü, o topluma özgü bir sosyal devletçe kendilerine parasız konut sağlanan yeni evlilerin aynı Reis’e nasıl şükran duyduğunu biliyorsanız.

Ne var ki, Ortadoğu toplumlarının ilk riyakârlığı ve nankörlüğü değil bu.

Hepsi, güya iyi Müslümandırlar ve “Aman dileyene kılıç kalkmaz”, “Düşene vurulmaz” gibi atasözlerini ezbere bilirler.

Yalnız onlar mı? Neredeyse kutsallık kazanmış Louvre Müzesi’nin saray meydanına çadır kurmasını hoş gören, hatta bundan gurur duyan, ama şimdilerde petrol açgözlülüğüyle yandaşlarının üstüne bomba yağdırıp o cahil insanları birbirine kırdırtan Fransız Katolikleri değil midir? Yıllar boyunca Kaddafi’nin düzenlediği İnsan Hakları ve Antikolonializm toplantılarının salonlarını dolduran ve o gelir gelmez saygıyla ayağa kalkıp alkışlayan o Püriten Amerikalı ve koyu muhafazakâr İngiliz hukukçular gibileri değil midir NATO’nun son bombardıman kararlarını kitaba uyduranlar?

Bunlar nasıl dindar, ne biçim Müslüman, nemenem Hıristiyandırlar?

Ya Türkiye devletinin şimdiki iktidar sahipleri?

“NATO’nun ne işi varmış orada?” dedikten iki gün sonra Kaddafi Libyası’na karşı hava ablukasının baş yöneticiliğine soyunmak hangi Kasımpaşa mertliğine sığmıştır? Ülkenizin yararına olduğuna inandığınız bir politika değişikliği için de olsa, Kaddafi’ye karşı bir uluslararası çullanışın furyasında bulunmak daha insanca, daha şık, daha şövalyece ve Türk vefakârlığına uygun bir tarzla başarılamaz mıydı? O Kaddafi ki, Rum barbarlığına karşı 1974 çıkarması kararlaştırılırken “Jet benzininiz mi yok; istediğiniz kadar bedava veriyoruz” demek yürekliliğini göstermiştir.

Emin olmalısınız ki, Libya yağmasının başlangıç aşamasında Ankara iktidarı da hiç mertçe olmayan bir tutumla rol kapmış olmasaydı, son iğrençlik Anadolu halkının vicdanını bu kadar derinden sızlatmazdı.

\n\n