YANİ, alafranga adıyla provokasyon, insanları hoş olmayan, yapılmaması gereken, tepki yaratacak yanlış bir işe teşvik etmek ve herhalde ceza getirecek bir eyleme itmek.

Gemili, yani, çirkin dev gemilerin yapıldığı bir devirde, narin görünüşlü ve hoş siluetli küçük bir yolcu vapurunu, sanki Bismarck misali bir Alman cep kruvazörüymüş gibi, Doğu Akdeniz’de İsrail donanmasıyla kapışmaya yollamak.

Hem de, silahsız ama cengâver insanlarla doldurulmuş ve ne olduğu belirsiz, belki de Musevi sevmeyen “hayırseverler”ce donatılmış Batılı bir filonun parçası olarak, daha fazla husumet çekercesine...

Böyle hayır işi görülmemiştir.

Eğer Mısır’daki yeni yönetim İsrail’e bakan Refah Sınır Kapısı’nı kapalı tutmayı sürdürseydi, böyle bir “sefer” düzenlemenin bir anlamı olurdu ama, Özgen Acar’ın dün belirttiği gibi, o kapı açık artık. Gemileri sınıra yakın bir Mısır limanına yanaştırıp yardımı oradan Gazze’ye yollamak niçin olmasın? Üstelik, öylesi Başbakan Netanyahu’nun tutumunu sınamaya da yarayabilirdi.

Elbet, Gazze’ye uygulanan abluka kaldırılmalı ve Filistin halkının dünyayla bağlantısı mutlaka serbestleştirilmelidir. Bu yoldaki mücadeleyi, Kuzey Kıbrıs’a reva görülen soyutlamayla birlikte uluslararası insan hakları mücadelesinin parçası olarak ses getirici forumlarda dünyaya haykırmak varken, şiddet vesilesi yaratma peşinde koşmak Türk diplomasisine yakışıyor mu?

Bir konuda haklı durumdan haksız duruma düşmek ve buna kendi hatasıyla yol açmış olmak çok hüzün vericidir.

Tamam, İsrail tarafı, karşılıklı komplekslerin çatıştığı bütün durumlarda olduğu gibi, resmen ve açıkça özür dilememek için direniyor olabilir. Şimdi, geçen yılki olayın tekrarına benzer bir girişime hazırlanmak öyle bir özür olasılığını büsbütün ortadan kaldırmıyor mu? Ortadan kaldırmak şöyle dursun, tam tersine yeniden uyarıda bulunmak fırsatını sunmuş oluyor karşıdakine. Nitekim, “Uyarılar dinlenmez ve zorunlu kalınırsa, Gazze’ye gitmeye karar veren herkese karşı güç kullanmaktan çekinmeyiz” sözü şimdiden söylendi bile.

Galiba, başka birçok konuda olduğu gibi, bu konuda da bir kusuru, hatta kısırlığı meydana çıkıyor bizdeki iktidarın: Bir noktada sıkışınca ya da çıkmaza girince, o noktayı geliştirmek ve doğru çözümlere yönelmek yerine, aynı noktada debelenip kalmak ya da ani bir manevrayla bambaşka bir konuya sıçramak. Örneğin, yüz binlerce gencin geleceğini ilgilendiren ciddi bir sınav skandalı yaşanmışsa, yüze göze bulaştırılan o sorunu yüzüstü bırakıp Boğaziçi’ne paralel bir “Kanal İstanbul” projesine sıçramak gibi.

Müthiş hayal gücü ve yaratıcılık, ama aynı zamanda eğitim konusunda korkunç çözümsüzlük ve kısırlık. “Mavi Marmara”da da öyle olmuyor mu?