\n

YAŞAYARAK biz de öğreniyoruz ki, gelişmekte olan ülkeleri yönetmek geri kalmışları yönetmekten daha zormuş ve çok daha iyi yetiştirilmiş yönetici kadrolar oluşturmayı gerektirirmiş.\n

Başka bir deyişle, küresel etkenler sayesinde ileri teknolojilerle üretim arttıkça ve el emeğinin payı akıllı makinelere geçtikçe, eğer yeni politikalar uygulanmıyorsa işsizlik de artmakta.\n

Bir yığın sosyal önlemin alınmasını ve sosyal güvenlik sistemlerinin geliştirilmesini zorunlu kılarak.\n

Politikaları oluşturanlar da kendilerini geliştirmek zorundalar.\n

Galiba Türkiye’nin önemli güncel sorunlarından biri şu: Gelişmiş ekonomilerle bizim ekonomimiz arasındaki açıklığın daha da artması tehlikesiyle karşı karşıyayız.\n

Böyle olduğu içindir ki, basit yatırımlar ve hep bilinen üretim yöntemleriyle çalışan fabrikalar için görkemli açılış törenleri düzenlemek ve süslü nutuklar söylemek biraz gülünç olmaya başlamakta. Sözler açığı kapatmaya ve işsiz sayısını azaltmaya yetmiyor. Yeni dönem için yeni kadroların yetiştirilmesi gerekmekte.\n

O zaman dönüp tekrar bakılması gereken yerler üniversiteler değil midir?\n

Ama bir görüyorsunuz ki orası, kendini aşmak ve yeni sıçrayışlara hazırlanmak şöyle dursun, yerinde saymakta ve daha da sorunlu olmaya başlamakta. Üniversite özerkliği sağlamlaştırılmıyor ve örneğin rektör seçimlerinde siyasal iktidarın tercihleri ağır basmayı sürdürüyor. Üniversite sayısının artması, nicelik açısından biraz çözmeye yarasa da nitelik açısından çarpıcı bir gelişme yok.\n

O zaman, parlak açılış törenlerine ve özellikle Sayın Başbakan’ın iyimser konuşmalarına karşın, hep birlikte şunu sormamız gerekmekte: Acaba kendimizi aldatmıyor muyuz?\n

Zaten sindirilmiş, susturulmuş ve siyasal gücün tehdidi altına alınarak gerçek eleştiricilikten uzaklaştırılmış medyadan kaynaklanan kritik sorun da budur zaten. Kendimizi aldatıp aldatmadığımız ancak bu sorun çözülürse belli olacak.\n

Gelişme görüntüsüne gerçekten sevinebilmek için daha fırınlar dolusu ekmek yememiz gerekiyor demek ki.