\n\n\n

KAMU Hukukçuları Platformu’nca önceki gün ve dün Girne’nin Yakın Doğu Üniversitesi’nde düzenlenen konferans dizisi, Türkiye’nin “anayasalı demokrasisi”ni ele almaktaydı. Anayasa Mahkemesi’nin konumu, sosyal devlet ilkesinin yaşama geçirilmesi, üniter devlet gibi konulardı bunlar. Dizinin ilginç yanı, KKTC’nin karşılaştığı ulusal ve uluslararası sorunlarla çözüm yollarının tartışılmasını da aynı kapsama almış olmasıydı. Çünkü başka türlü, Kıbrıs davasını kesin başarıyla sona erdirememiş bir ülke, yalnız dış sorunlarına değil, kendi iç sorunlarına da tam bir özgüvenle eğilemezdi.

Öyle anlaşılıyor ki, her iki sorunun da çözümü için çerçeve olarak ulus-devlet modeliyle yola çıkmak en pratik yol olacak.

Kıbrıs’ın kuzeyini Rum Cumhuriyeti’ne yamalayıcı federatif veya konfederatif hayaller peşinde koşmaktan vazgeçmek gerekiyor. KKTC, planlı kalkınma için yeterli ve elverişli bir birim niteliği taşımakta. Dış dünyanın ulaşım sınırlamalarını ve yalnızlığa mahkûm etme politikalarını Türkiye’nin planlı desteğiyle yenebilen bir Kuzey Kıbrıs devleti, tek başına ayakta kalma başarısını gösterdiği zaman yarım yüzyıldır süren bir boyun eğdirme ve teslim alma niyetini boşa çıkarmış olacak. Başarılamayacak bir iş midir bu? “Kanal İstanbul” gibi fantezilerle uğraşmak yerine böyle bir “proje”ye ağırlık vermek daha doğru olmaz mı?

Buna benzer bir yaklaşımla, “demokratik özerklik” safsatasından ve etnik haklar çıkmazından arındırılmış bir Güneydoğu’yu yine planlı ekonomik ve sosyal kalkınma politikasıyla refaha ve huzura kavuşturmak niçin bir ulusal hedef olarak ortaya konulamasın? İnsanların kendi dillerini ve kültürlerini geliştirme hakkını özgürlük sorunu olarak devletin koruması altına aldıktan, her türlü ayrımcılığı ve eşitsizlik uygulamasını kesinlikle yasaklayıp cezalandıran bir yönetim düzeni kurduktan sonra, değişik etnik kökenlerden gelen insanları bir ulus olarak birlikte yaşatabilmek erişilemeyecek bir hedef midir?

Tartıştıkça ortaya çıkıyor ki, Türkiye gibi karışık etnik yapılı bir ülkede ve Kıbrıs gibi iyice çetrefilleşmiş bir sorunda bile, ulus-devlet kavramı pekâlâ çözüm getirici bir anahtar olabilir.

Titizce ve aslına uygun olarak doğru kullanılmak koşuluyla.

Çünkü, etnik farklılıkları ikinci plana iten ve birlikte yan yana yaşama iradesini ön plana çıkaran bir kavram bu. Bir devlet içinde uygulandığı zaman ortaya çıkan ürün eşitlikçi, özgürlükçü, insan haklarına dayalı bir ulus oluyor ve böyle uluslar arasındaki temaslardan da sonuç olarak barışı, karşılıklı saygıyı, yan yana mutluluğu hedefleyen bir ilişkiler demeti doğuyor.

Tabii, kavramın özünü bilmek ve ona uygun davranmak koşuluyla.