BİR yazı ancak bu kadar özlü ve doğru,
aynı zamanda ancak bu kadar kapsamlı
ve güncel olabilir: Pazartesi günkü
Cumhuriyet’in bu sayfasına Doç. Dr. Hüner
Tuncel’in yazdığı “Adnan Menderes’in Dış
Politikası” başlıklı yazı öylesine düşünce
doluydu.
Hepsi şu paragrafla sonuçlanmıştı: “Dış
politikada ‘tam bağımsızlık’ yerine Batılı
devletlere ‘bağımlılık’ görüşü ne yazık ki
Demokrat Parti’den sonra günümüze değin
iktidara gelen diğer hükümetler tarafından da
benimsenmiş ve hükümetlerin uyguladıkları
yanlış politikalar sonucunda ülkemiz bugünkü
Batılı devletlere bağımlılık konumuna
indirgenmiştir.”
Bazı devletler başka bazı devletlerin
politikalarını onların isteklerine göre
uygulamak durumundalar. Nitekim
bugünün Batılı devletleri kendi kıtalar
arası politikalarını yürütmek için “ılımlı
İslam”ı seçmeyi, desteklemeyi, korumayı,
teşvik etmeyi uygun buldular. Ama yine
kendi ölçülerine, kendilerince yapılmış
ayarlamalara göre. Ne biraz eksik, ne
biraz fazla.
Teknolojiler bakımından da aynı durum.
Dolayısıyla eğer tam bağımsız değilsek,
gelişme ve kalkınma tarzımızla hızımız özde
hep başkalarının iradesine bağlı olabiliyor.
Onun için, bağımsızlığın bütünüyle “tam”
olması gerekiyor; ekonomide de, teknolojide
de, dış politikada da.
Tabii, en başta düşünce, zihniyet, inanç
açısından.
Onlar yoksa, başkalarının kurbanısınız;
bazı durumlarda kendinizi de kurban ederek.
Bu bakımdan büyüklüklerine,
yenilmezliklerine toz kondurmaz
görünen, atıp tutan ve bazen çevrelerine
kudret saçmayı seven devlet adamlarının
bağımsızlık derecelerine bakmak gerekir. Dr.
Tuncel’in yazdığı gibi, Batı’ya bağlanmak
Demokrat Parti için bir “siyaset felsefesi”
olmuştu. Ama yabancıların tavsiyesi üzerine
Yabancı Sermayeyi Teşvik Kanunu’nu, Petrol
Yasası’nı çıkaran da o partinin liderleri oldu.
Benzerleri yaşıyor ve başımızdalar.
Onlar hâlâ birkaç milyarlık falanca kamu
işletmesini satmış olmakla övündükçe
konunun bu yanını düşünüp şaşıyor insan.
Satışları becermekle kamuyu güçlendirmiş
mi olmaktalar, yoksa zayıflatıyorlar mı?