\n

Demokrasiyle yönetilen bir ülkede bir başbakan aklına her geleni söyleyebiliyorsa, adını sanını vererek yazarları bile yerden yere vurabiliyorsa, mahkeme kararlarını eleştiriyorsa; yurtiçinde, yurtdışında herkes hakkında rahatlıkla konuşabiliyorsa herkes de konuşabilmelidir. \n

Hatta gerçek demokrasilerde yöneticiler bu kadar çok konuşmaz, işi yazmak, konuşmak, fikir üretmek, eleştiri yapmak olan kişiler böyle konuşurlar. \n

Biri icraat yapar, ötekiler onu eleştirir. \n

Yani ikisi de işini yapar. \n

Bizde durum tam tersi. \n

Bizde yöneticiler konuşmak ister, geri kalanların da fazla konuşmasından hoşlanmaz. \n

***\n

Bu hiç değişmez. \n

Çünkü gerçekte sorun yöneticilikle ilgili değil. Bizim genel yapımızla, karakterimizle, yetişme tarzımızla, ruh durumumuzla ilgili. \n

Kendi dediğinin eleştirilmesinden hoşlananınız var mı? \n

Bir göreve, bir mevkiye gelip de size bağlı çalışanların, fikirlerinize karşı gelmesinden memnun olanınız? \n

Karınızın, sevgilinizin, oğlunuzun, kızınızın yapmasını istemediğiniz bir şeye itiraz etmesini doğal karşılayanınız? \n

***\n

Herkesin şu veya bu biçimde, şunların veya bunların gözünde “tek adam” olmak istediği bir ülke de böyle oluyor işte. \n

Tek vatan, tek devlet, tek bayrak...\n

Derken...Tek medya, tek tiyatro...\n

Tek muhalefet...\n

Tek adam...\n

Tek.. tek...