Birbirimizi övmekte pek cimri, yermekte fazlasıyla cömert olduğumuzu söylesem herhalde yanlış olmaz.

Zaten oturup birini övseniz, yaptığı bir işi, yazdığı kitabı, çektiği filmi güzelce anlatsanız fazla ilgi çekmez.

Ama iyice bir döşenip yerin dibine batırırsanız işte o zaman ses getirir. Bir kere önce hakkında atıp tuttuğunuz kişi size cevap yetiştirir. Bu genellikle yazılan eleştiriyle doğrudan ilgili değil de “asıl sen kimsin, sen önce kendine bak” türünden bir cevap olduğundan karşılıklı atışma giderek sertleşir ve kişiselleşir.

Olay, yapılan işten, sözü geçen eserden çıkar, isimlerin kavgasına dönüşür.

Yıllar önce ünlü bir köşe yazarı ağabeyimizin bir yazısına katılmamış, biraz da alaycı bir üslupla görüşlerini eleştirmiştim.

Ertesi sabah beni aradı. Herhalde epeyce kızdı, fırçayı yiyeceğim diyerek, biraz da utanıp sıkılarak telefona çıktım. Kızmamıştı. Aksine böyle devam etmemi, kendisinin de cevap yazacağını, bu polemikle epeyce bir süre okuyucunun ilgisini taze tutacağımızı söyledi.

***

Doğrusu çok şaşırmıştım.

Yıllar geçince ne demek istediğini anladım.

Sabahları bir yazar bir başkasına saydırmışsa, gazeteye geldiğim an herkes, “gördün mü, okudun mu, bilmem kim neler yazmış, adamı bitirmiş yahu” diye büyük bir sevinçle bundan söz ederdi. Hatta en yakın arkadaşlar için bile bu durum geçerliydi.

“Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur,” sözünü o zaman daha iyi anladım.

Şimdilerde gazete yazılarının yanında canlı olarak internet ortamındaki atışmalar ilgi görüyor. Aynı sistem orada da devam ediyor. Birisi önce ünlü ve ilgi çekecek insanlar hakkında bir şeyler söylüyor. O ve arkadaşları hemen cevap yetiştiriyor. Sonra iş hakarete varıyor.

***

Bazılarının bunu bilerek yaptığından eminim. Danışıklı dövüş olmasa bile hazır delinin biri çıkıp bana atıp tutmuşken ben de cevabını vereyim böylece tartışma alevlensin diye uğraşan da var. Reklamın iyisi kötüsü olmaz diyenler...

Ama iş geçmişin dedikodularına, ifşaatlara, rezil etmelere dökülünce herkes, “davayı açıyorum, aklı başına gelecek” demeye başlıyor.

Garip olan adaletin, “seni mahkemelerde süründüreceğim” tehdidiyle özdeşleşmiş, yani hak aranan değil sürünülen bir yer olarak görülmesi.