Seçimden sonra, yeni dönemde bir uzlaşma beklemediğimi aksine çatışmanın giderek keskinleşeceğine inandığımı yazmıştım.

En başta iktidar ve muhalefet partileri arasında köprülerin tamamen atılmış olması... İkincisi, Başbakan’ın, geri adım atma gibi bir huyu olmayışı balkon konuşmalarının bir işe yaramayacağını gösteriyordu.

İktidar partisinin uzlaşma olarak anladığı şey, kendi önerilerinin karşı taraflarca da kabul edilmesi, olsa olsa ufak tefek değişiklikler getirilmesi...

Bunun yanında Meclis’e giren üç muhalefet partisinin de birbiriyle anlaşamadığı düşünülürse bazılarının beklediği türden bir uzlaşma çıkması bence mucize olur.

***

CHP Meclis’te yemin etse, komisyonlara katılsa, anayasa değişikliği için çalışsa, BDP boykot yerine uzlaşma zemini bulmaya uğraşsa bir şey değişir mi?

Bu konuda herkes bir sağduyu çağrısı yapıyor ama ben zaten bir partinin büyük çoğunluğu ele geçirdiği andan itibaren Meclis’te öteki partilerin temsil yeteneğinin ancak görüntüde kaldığı düşüncesindeyim.

Bizim parlamenter demokrasimiz böyle çalışıyor.

Onun için Başbakan, “Onlar gelsin gelmesin Meclis çalışır,” diyor zaten.

Büyük çoğunlukla iktidar olan parti istemedikten sonra muhalefetin, demokrasinin olmazsa olmaz koşulu sayılması ancak lafta kalıyor.

***

Türkiye zaten uzun zamandır bir tek parti iktidarıyla yönetiliyor. Bizim gibi ülkelerde bu durum yalnızca yasama faaliyetini kapsamıyor. Bütün alanlarda iktidarın tek elde toplanması anlamına geliyor.

Meclis dışında da muhalefet yapılamıyor. Medya da, sivil toplum kuruluşları da, iş dünyası da devletin öteki kurumları gibi bu sisteme ayak uydurmak durumunda kalıyor.

Kaldı ki şu anda görünen, muhalefet partilerinin de bir uzlaşma için çok da hevesli olmadıkları...