Kadınlar eskiden kolay kolay boşanmaya kalkışamadığı için mi eskiden bu kadar çok “boşanmak isteyen karısını öldürdü” haberi okumuyorduk?

Boşanmak isteyen karısını öldürenler, ayrılmak isteyen sevgiliyi doğrayanlar, ilişkileri bitince sevgilisinin başına bela olup tehditler savuranlar, izleyenler...

Bütün bunları yalnızca psikolojik bozuklukla açıklamak yeterli olur mu? Yani bu tür davranışlarda bulunanların hepsinin ruh hastası olduğunu düşünerek ya da devletin kendisine bu nedenlerle sığınan kadınları daha dikkatli korumasını önererek bu konuda rahatlayabilir miyiz?

Önlemler daha ciddiye alınabilir, bu tür suçlara verilen cezalar arttırılabilir, ama sorun yalnızca cinayetle sonuçlanan olaylarda değil.

***

Genel olarak sahiplenmeyle ilgili bir sorun değil mi bu?

Bir tarafın şu ya da bu nedenle ayrılmaya kalkışması, ilişkiyi bitirmesi karşı taraf henüz bunu istemiyorsa bir suç gibi algılanıyor.

Her olay cinayetle bitmese de pek çok sorun yaşanıyor, insanlar bazen yıllarını bu saplantılarla geçiriyor.

Gerçek anlamda yetişkin olup kendi yaptıklarının sorumluluğunu almayanlar başlarına gelen her şeyde suçlu arar.

Bizde yaygın bir alışkanlık bu. Sınıfta kalana mutlaka hoca takmıştır, işten atılana mutlaka müdür gıcıktır...

***

Evlilik artık eskisi gibi bariz, açık roller içermiyor. Kadınlar yalnızca ev kadını ve anne olup koca ne yaparsa yapsın sesini kesip oturmuyor. Erkekler de eğer beklentileri bu yöndeyse artık anneleri modeli bir kadını kolay kolay bulamamanın sıkıntısını yaşıyor.

Ama yaşam tarzı görüntüde değişse de bakış açısı derinde kolay değişmiyor. İnsanların yaşam biçimleri değişiyor, ama kafalarındaki kalıplar aynı kalıyor.

Sürekli kadınların korunması konusunda yayınlar yapılıyor, ama aslında kadın ya da erkek bir ilişkiye nasıl anlamlar yüklediğimiz, sahiplenme konusundaki saplantımız değişmiyor.

Hatta hâlâ ayrılan karısını gidip vuran adamın haberi “aşk cinayeti”, arkadaşını bıçaklayan gençlerin haberi de “kız davası” başlıklarıyla veriliyor.