\n\n\n

Karanlığın içine düşmüş o gençleri, önlerindeki gölgeleri, gecenin yıldızlarını, vızıldayan kurşunları...

Bunları düşünün biraz...

Şemdinli’de, Hakkâri’de, Yüksekova’da karakolları, nöbetçi kulelerinde tetikte bekleyen Mehmetçiği.

Boşaltılan köyleri, köylerine yeniden dönen birkaç aileyi, gün ağardığında, yalnızlığın ortasında kalan, güneşin hiç batmamasını isteyen insanları...

Türk’üyle Kürt’üyle bizin insanlarımız onlar.

Arkada bilinen güçler, emperyalizmin ağababaları, İran, Irak, Suriye üçgeni, PKK’yi tetikleyen yerli işbirlikçilerini...

Dağda ve sınır boylarında ölenleri...

Bizim çocuklarımızı...

***

Neden bu hale geldiğimizi, 30 yıldır verdiğimiz kayıpları...

Yine önceki gün geceyarısı Şemdinli’nin 15 kilometre ötesinde iki askerimiz şehit düştü, bilmem ne kadar terörist etkisiz hale geldi.

Adı düşük yoğunluklu savaş mı, örtülü savaş mı, her neyse.

Biraz düşünün, sağduyulu olun, acıları içine gömmüş bu toplumun analarını babaları, çocuklarını, kendi iç evreninizde anlamaya çalışın.

14 yaşındaki çocuklar taş attıkları için zindana atılıyor ve oradan terörist olarak çıkıp, dağa gidiyor, eğitim görüp, canavarlaşıyor.

Artık “yeter” demenin zamanıdır.

Türkiye’yi bölüp parçalamak, darmadağın etmek, tümlüğümüzü bozmak emperyalist güçlerin işine yarar.

İstedikleri zaten bu!

30 yıldır vuruşuyoruz, 30 yıldır kan gölünün içindeyiz...

30 yıldır aynı şeyleri yazıp çiziyoruz.

Yeter artık yeter!

***

Şehit düşen, ölen evlatlar geri gelmiyor...

Gidin bakın şehitliklere, mezarlıklara, orada gencecik bedenler yatıyor.

Vicdanımızı yitirdik, duygularımızı kör bir bıçağa döndürdük, “Kana kan intikam” ya da “Şehitler ölmez vatan bölünmez” diyerek akan kanı bir türlü durduramadık.

İktidar sahipleri 30 yıllık süreçte ne yaptılar?

Düzenli savaşa hazır bir orduyla terörü çözmeye çalıştık.

Üç aylık bir eğitimden sonra çocuklarımızı terör örgütünün karşısına çıkarıp “gerilla yöntemini” bilen, o coğrafyayı tanıyan terör örgütünü yok etmeye çalıştık.

***

Çocuklarımız yıldızların altında şehit düştü.

İçimiz yandı, kavruldu...

Şehit ailelerinin evlerine askerler gitti, bakanlar, milletvekilleri değil.

Yoksul çocuklarımızdı ölenler...

Evet bizim çocuklarımızdı...

Siyasetten bir yaşam çıkar, bir barış, kardeşlik, çözüm...

Başaramadık!

O çığlıklar yok mu çığlıklar, gözyaşları...

Yabancı bir mavilik, hayat üzerine kurulan sözcükler, bir çiçek kırılganlığının adı gibi.

Mahşeri bir şer seçiyor gençlerimiz, bilerek ölüme yolculuğa çıkıyor.

Zamanın adını bilmeden, gökyüzüne bakıyor sırtında bilmem kaç kilo torba, mermi ve elinde silahıyla.

***

Şafak söküyor yine, bak gün yavaş yavaş ağarıyor...

Çatışma bitmiş Şemdinli’de...

İki şehit verilmiş, bilmem kaç terörist etkisiz hale getirilmiş.

Artık iki-üç şehit haberi bile gazetelerde yer almıyor...

GATA önünde analar, babalar oğullarının paramparça olmuş bedenlerini bekliyor.

Hiç kimse şehit düşmemiş, ölmemiş sanki...

Herkes işinde gücünde, Başbakan yurtdışında.

İki eve daha ateş düştü...

Bilir misiniz, bir başka yer olmayan burası yoktur, nesneler başlangıcında ölürler ve yeniden doğarlar sonsuza kadar...

Rein Bloem’in dizesidir bu...

Ama şairler hayalleriyle yaşar!

\n\n