Sayın Başkanımız Aziz Yıldırım Metris’te ama sanki aramızda gibi. F.Bahçe’yi oradan yönetiyor. Aynı şekilde emirleri ve bültenleri oradan dağıtıyor. Bültenlerin altındaki slogan çok çarpıcı ve duygusal: “Darağacında olsak bile son sözümüz F. Bahçe” diyor. Megalopopülizm... Halkın duygularını bir anlamda kamçılıyor. Bu slogan F. Bahçeli taraftarları bir hayli etkisi altına almış durumda. F. Bahçe camiası bu sloganla donanmış bile. Aslında gerçekte darağacı falan yok. Bundan sonra da olmayacak. Bu dönemde bu sloganın pek kıymeti harbiyesi yok, dolayısıyla söylemenin de pek anlamı yok. Sanırım bizim Türkçemizde birtakım abartılı övgü sözcükleri var. Neden böyle uç noktalara koşuyoruz? Anlamıyorum.

Yaşamım F. Bahçe’de geçti. Kolay değil, tam 75 yıl. Ama böyle abartılı şekilde sevgi çağrıştıran birtakım ifadelerden pek haz almıyorum. Hatta bozuluyorum bile. Örneğin, bazı fanatikler “Damarımı kesseler sarı lacivert kan akar” derler. Bu bana pek inandırıcı gelmiyor. Herkesin kanı kırmızıdır. Bazıları da “Kulübüm için canımı veririm” der. Hiç canını veren oldu mu ki?

Ben bu kulüpte doğdum. Doğma büyüme F.Bahçeliyim. Ama insanlar aslında kıyıda köşede ya da kulüplerde değil hastanelerde doğar. Benzer sloganları söyleyen birçok kulüp başkanı gördük. Ama onların hiçbirisi de kulüpteki görevleri bittikten sonra semtine bile uğramadılar. Bir miktar alacakları da olsa onu icraen tahsiline gidenleri bile oldu. Bazıları ise “Kulübüm için her şeyimi veririm” der. Hadi canım sen de! Bunları bırak da sen önce yıllık üyelik aidatını yatır. Ben F.Bahçeli eski bir futbolcu olarak kulüpleri yönetenleri, başkan ya da kim olursa olsun onları ilahlaştırmam ve onların tutsağı olmam. Benim için aslolan kulüptür. Bizim öncelikli ortak görevimiz el birliğiyle kulübü yüceltmektir. Ama biz Türk insanı olarak kahraman olmayı ve kahramanlar yaratmaya çok hevesliyiz. Bu özellik nereden kaynaklanıyor? Bilemiyorum. Kalıtsal olduğunu da sanmıyorum. Demek ki sonradan kazanılan toplumsal bir olgu bu... Marjinal söylemler ya da hayali kahramanlar yaratmak yerine olaylara daha realist yaklaşsak belki de çok daha fazla yol alırız.