Cumhurbaşkanlığı seçimine az bir zaman kaldı. İktidar partisi seçim kampanyasına çoktan başladı. Muhalefet ise şimdilik aday arayışındadır. Aday belirlenmiş olsa bile seçim propagandasında gerilerden geleceği, muhtemelen parasız bir kampanya yürüteceği de ortada. Başbakan Erdoğan’ın bugüne kadar olduğu gibi bu seçimlerde de iktidar olanaklarını, Başbakanlık titrini ve büyük boyutlara varması beklenen bağışları kullanacağını söylemek kehanet sayılmamalıdır.
Demek ki, muhalefet partileri seçime eşit olmayan koşullarda ve gecikerek giriyorlar. Yine de toplumsal kutuplaşmanın bu kez Erdoğan lehine olmayabileceği, nasıl bir algı yaratılırsa yaratılsın, olursa ikinci turda muhalefet adayının yarışı önde bitirebileceği söyleniyor. Matematiksel verilerden, formüllerden yola çıkılıyor, nesnel olduğu düşünülen bir tablo çiziliyor.
Nesnel görünebilir, gerçekçi değildir.

***

Gerçeği görebilmek için bir anlığına şu Cumhurbaşkanlığı seçimini unutmamız gerekecek. AKP iktidarının bugüne kadar uyguladığı politikalara, strateji ve taktiğine, ana hedefine bakmak durumundayız. Örneğin, Başbakan’ın konuşmalarının sıkı bir tahlili yapılmadan, her sözünün uygulamadaki, peşpeşe çıkartılan yasalardaki izdüşümlerini görmeden gerçeği tam olarak kavrayamayız.
Ne yapıyor Erdoğan ve yakın çevresi?
Ergin Yıldızoğlu çarşamba günkü yazısında bu soruya açık ve anlaşılır bir yanıt verdi: “Toplumsal muhalefetle her karşılaştığı noktada, AKP iktidarı, fiziksel ve simgesel şiddetin dozunu biraz daha artırıyor, kapsamını genişletiyor, kurumsal yapısını çeşitlendiriyor. Bu bağlamda dört gelişme önemli: yeni MİT Yasası; üniformalı ve sivil polislerin yanı sıra ‘Güven Timi’ denen şeyin oluşması; Alevileri, genelde seküler muhalefeti hedef alan söylemin sertleşmesi, komplo ve hain söyleminin yaygınlaşması.”
Bu söylenenleri daha çeşitlendirebilir, baskının ve zorbalığın söylemden eyleme nasıl hızla dönüştüğünü pek çok örnekte görebilir, gösterebilirsiniz.

***

Bu tablo Cumhurbaşkanlığı seçiminden daha farklı ve kapsamlı bir hedefe işaret eder. Eğer Erdoğan Cumhurbaşkanı olursa bu yalnızca ulaşılmış ya da büyük çapta ulaşılmış hedefin ilanı olacaktır. Buna karşı muhalefet güçlerinin ideolojik olarak silahsızlandırılmaya başlandığını görmekte de büyük yarar var. Ana muhalefet partisi, bu radikal gelişmenin ancak radikal bir politikayla karşılanabileceğinin henüz farkında değildir ve geçen her dakika geç kalmanın bedelini ağırlaştırmaktadır.
Solun diğer bileşenleri ise kendi güçlerini küçümsemekte, nicelik ile nitelik arasındaki ilişkinin dar koridorunda gezinmekle yetinmektedirler. Güçten düştükleri izlenimini vermeye, bölünme eğilimlerini sergilemeye sanki özen gösteriyorlar. Oysa sayılarından çok, söyledikleri önemliydi. Üstelik toplumsal muhalefetin canlandığı, hareketlendiği bir ortamda, hemen her yerde AKP iktidarına ve politikalarına radikal itirazların yükseldiği bir zamanda yapıyorlar bunu.

***

Tehlikeyse gittikçe büyüyor. Yine Yıldızoğlu’ndan aktarıyorum: “Bu gelişmeler AKP’nin liderliğinde temsil edilen siyasal İslamın, kendi içinde oluşmaya başlayan çatlaklar dışında yükselen muhalefet karşısında, ‘çemberi kapama’, kendi projesini tamamlama çabalarını hızlandırdığını gösteriyor. Bu tür rejim inşası süreçlerinde bir geri dönülemezlik noktası vardır. O noktadan sonra muhalefet hızla erirken rejime destek, özellikle korkunun, kazananın yanında olma refleksinin etkisiyle hızla artar.”
Özetin özeti; az bir zaman var önümüzde; sonrası koyu bir karanlıktır...
Tarih de anlatır ki, o koyu karanlığın bedeli ağır, içinden çıkılması çok ama çok zordur.