Uluslararası örgütler denildiğinde yanılgı daha baştan bizi avlar. Gerçek tanım uluslararası sermaye örgütleri olmalı. Gelin en büyüğünden başlayalım. Nazilerin yenilgiye uğratılmasından sonra 1945’te kuruldu Birleşmiş Milletler. Kuruluştaki ağırlığı nedeniyle Güvenlik Konseyi’nde veto hakkına sahip Sovyetler Birliği’nin yerini şimdi Rusya’nın aldığı, 192 devletin kayıtlı olduğu, bir tür “tescil” örgütüdür BM. Gerçekte üye devletlerin sorunlarının tartışıldığı bir yer değildir. Çünkü bağlı örgütlerde de, yönetimde de uluslararası sermayenin ağırlığı belirgindir. Uluslararası Çalışma Örgütü dahil tüm alt örgütlerde onun borusu öter.

***

BM’de tartışma yani çatışma esastır ama çatışma üye devletler arasında değil, veto hakkına sahip olanlar arasında olur; tartışmalar dünyanın nasıl yönetileceğine, uluslararası sermayenin çıkarlarının küresel çapta nasıl, örneğin askeri müdahale ile mi başka yöntemlerle mi, korunacağına ilişkindir. Yine BM ile bağlantılı, finanse ettiği projelerle ülkeleri yönlendiren Dünya Bankası’nı, uluslararası finans kuruluşlarından kimin ne kadar kredi alacağını kararlaştıran, “muslukçubaşı” Uluslararası Para Fonu’nu özellikle belirtmeliyiz.

***

İkinci büyük örgütlenmenin Avrupa Birliği olduğu söylenir. Tarih boyunca birbirinin kanını dökmüş ülkelerin, birleşmelerden, dağılmalardan sonra bugünlere gelmiş devletlerin, ki hâlâ sonlandığı kanısında değilim, birliğinden söz ediyoruz. Son yıllardaki sarsıntılar birliğin giderek daha gevşek bir birliğe dönüşme ihtimalini güçlendiriyor. Ama yine de Avrupa sermayesinin aba sopa yöntemleriyle iş gören en önemli örgütlenmesidir. Halkların itirazlarına rağmen anayasalarına yazdıkları temel ilke “serbest piyasa ekonomisinin değişmezliği” ilkesidir.

***

Bir de adı çok duyulan G7, G20 gibi örgütlenmeler var. Başlıca marifetleri zenginlik sıralamasına göre toplanmak, küresel kapitalizmin bunalımlarına çare aramak, emperyal düzeni korumak kollamaktır. G7 en zenginlere, bu hafta sonu Antalya’da toplanacak olan G20 orta hallilere ayrılmıştır ama her örgütlenmenin içinde, büyükler mutlaka yer alırlar. Bunların dışında daha esrarengiz, ideolojik besleme mekanizması olarak düşünülmüş Bilderberg toplantılarını, Dünya Ekonomik Forumu’nun Davos buluşmalarını, her yıl toplanan Münih Güvenlik Konferansı’nı da saymak, önemsemek gerekir.

***

Bütün bu örgütlenmelerin devasa gücü karşısında halklar ne yazık ki örgütsüzdür. Geçmişte kalan deneylerin acı tatlı hatıralarından başka bir şey yok ellerinde şimdilik. Ama bir yerden başlayacak. Başlamak zorunda. Peki biz ne zaman katılacağız unutulmuş enternasyonal kavgasına?
Dünyada olup bitenlere kendi küçük aynamızdan değil, tümünü birden görebilen bir ufuktan bakabildiğimiz, Ortadoğu’ya yüz yılı aşan emperyalist karışmanın sonuçlarını görebildiğimiz, Yunan halkının mücadelesine burun kıvırmadığımız, Portekiz’de olup biteni anlamaya çalıştığımız, doğudan, güneyden batıya doğru ölerek, boğularak göç eden yığınları acılarıyla birlikte yüreğimizde hissettiğimiz zaman...
Güneydoğu’da, Silvan’da, Cizre’de olup bitenleri görmezden gelmediğimiz zaman mesela...