“Dünyanın tüm sabahları” diye bir fotoğraf sergisi açmayı düşünüyorum. Bilirsiniz bu isimde bir de film vardır.

Benim hayatım, 25 yıldır yılda 100 konser (70-80 ayrı şehir, 5 kıtada) olduğu için bu imkânım var ve “dünyanın tüm sabahlarında güneşin doğuşu”nu yaşamak mümkün...

***

İddiasız fotoğraflar. Ama hepsinin bir anı özelliği var, bir gece öncesinde bir şehirde verdiğim konserin sesleri çınlıyor, her sabah 6’da yürüyüşe çıkınca.

“İddiasız fotoğraflar” dedim ben bir usta değilim bu konuda. O an dikkatimi çeken bir renk görürsem basıyorum telefonumun düğmesine.

***

Bu sergiden elde ettiğimiz geliri de Türkiye’deki çok dertli bir konu olan sokak hayvanlarının daha iyi şartlara kavuşmasına önayak olması için bağışta bulunmak istiyorum. Onlara çok üzülüyorum.

***

Sabah 6’da dünya bizim. Sokaklar caddeler, meydanlar, parklar, nehirler bizim.

Yeni keşfedilen dünya benzeri gezegen KEPLER 452b’ye gitme hayalimiz sönmedi elbet, ama sabahın bu saatinde, daha kimse uyanmadan ve dünya yine dertli bir güne başlamadan, onun nefesini çekmek büyük huzur. Büyük sağlık, büyük mutluluk...

***

Nefes hepimizin. Su hepimizin... Bakın: sabah gittiğim yoga- diyet-uzun yürüyüşler-sağlıklı beslenme-düzenli uyku...

İlk kez kendime bakar oldum, ilk kez sadece tek şey -müzikiçin değil “yaşamak için” yaşıyor oldum.

Son birkaç gündür hayatımın en mutlu konserlerini veriyorum bu sayede. Bilmediğim derinlerdeki yaralara merhem oldu. Sanatını yaparken oluşan gereksiz zararlı korkulara, endişelere ve tabii ki egolara bir son geldi.

Bu yaşıma kadar keşfetmediğim, bilmediğim bir duruluğa doğru bilinçli ve sabırlı bir yol başladı. Nefes hepimizin. Su da öyle. Mutluluk var hayatta. Mutluluk saltlıkta...