Hafızai beşer nisyan ile maluldür. Nisyan (unutma) ise ülkenin ikinci adına dönüşebilir her an. Giderek daha iyi anladığımız bir şey var artık. Toplumsal belleğin, unutuşlarla eksildiğini anlatan sözün, bu topraklarda çıkması boşuna değil. Yani diyelim ki, uluslararası bir kurum, unutuşlarla eksilmiş toplumsal bellekler üzerine bir yarışma açsa ve Türkiye de birinci gelse, şaşırmayız. O derece. Fakat kim bilir, belki de bugün asıl sorunlu olan, unutma eyleminin kendisidir.
Unutmak için öncesinde görmek, bilmek, şahit olmak, yaşamak gerekiyorsa eğer; bilmediğini, görmediğini, ona gösterilmeyeni, ondan kaçırılanı nasıl unutacaktır bir insan, yahut toplum?

***

Alışkın değilsinizdir bu köşede böyle cümleler okumaya, biliyorum. Niye böyle yazıyorum bugün; izah edeyim:
Ankara Valiliği’nin, havaalanı yolundaki TOMA’lı barikatlı engeline çarpan MHP Olağanüstü Kurultay görüntülerini takip ederken Haluk Kırcı’nın MHP’de muhaliflere destek vermeye gittiği haberini okudum.
1978’de Türkiye İşçi Partili 7 üniversite öğrencisini vahşice öldürmekten hüküm giymiş Haluk Kırcı oradaydı. Muhaliflere destek vermeye gitmişti.
Onunla gülümseyerek fotoğraf çektiren kadınlara ve adamlara boş gözlerle baktım.
Hayatın Haluk Kırcı’yı “muhalif” yapmasına ne diyeceğimi bilemedim.
Abdi İpekçi’nin katili Mehmet Ali Ağca’nın birkaç gün önce az kalsın “Tek Çare İslam” konulu konferans verecek olmasına ne diyeceğimi bilemediğim gibi.
Ortaokul öğrencisiyken gazeteden okuduğum, gazeteciliği seçtiğim için de hiç unutmadığım o ismin ve Bahçelievler katliamının, bugün aynı havayı soluduğumuz milyonlara ne ifade ettiğini uzun uzun düşündüm.

***

Ki, aslında yazıya başlarkenki niyetim, MHP’deki kurultay talebini, yargı erki üzerinden bilek güreşine dönüştüğü izlenimi veren mahkeme kararlarına ve bu kararlarla ilişkili kurumları anlama çabasıydı.
Bırakın hukukun işleyişine yakın durmayan geniş kitleleri, adliye pratiklerine gayet aşina kişilerin dahi anlamlandırmakta güçlük çektiği bir süreç yaşanırken, rejimi yeniden şekillendirecek bu kongrenin arka planına kayıtsız kalmak imkânsız çünkü:
“Sulh Hukuk, Yargıtay, Asliye Hukuk, İcra Hukuk, İcra Müdürlüğü, Valilik, Yargıtay, Gemerek, Tosya” kelimelerinin düğüm üzerine düğüm attığı olağanüstü kurultay süreci, hukukun bu kez MHP’nin geleceği için araçsallaştırıldığı konusunda kuşkulu bir tablo yaratıyordu.
İktidar partisinin küçük, küçücük bir müdahalede dahi bulunmadığı varsayımı altında bile, bir dizi kritik soru havada asılı duruyordu:
-MHP Genel Merkezi’nin temyiz ettiği 12. Sulh Hukuk Mahkemesi’nin kararı, “acele işler”den olmasına karşın, Yargıtay’daki temyiz incelemesi, neden 15 Mayıs’tan önce sonuçlanmamıştı? Yargıtay, kararın bu tarihten sonraya kalmasının yol açacağı kriz ve kaosu öngörmemiş olabilir miydi?
-Yargıtay 18. Hukuk Dairesi yazılı açıklamasında “Mayıs ayı içinde karar verilir” derken 15 Mayıs kaçtığına göre, acaba bugün başlayan haftayı mı, yoksa 22 Mayıs’taki AKP Kongresi bittikten sonraki haftayı mı kastetmişti?
-Hem, MHP Genel Merkezi’nin olağanüstü kurultay taleplerini cevapsız bırakması nedeniyle 3 kişilik Çağrı Heyeti kurulmasına karar veren 12. Sulh Hukuk Mahkemesi’nin, hem de toplanacak olağanüstü kurultayı engelleyici nitelikte ihtiyati tedbir kararı alan Asliye Hukuk Mahkemeleri’nin kendilerini görevli bulması üzerine söz söyleyecek kimse yok muydu?
-Aynı konu ve aynı talep üzerine, iki farklı mahkemeden çok kısa aralarla birbirinin zıttı niteliğinde iki ayrı karar çıkması üzerine “yargı bağımsızdır” sözünü tekrarlamamız mı gerekiyordu? 
Bazen bir görüntü, bütün cümleleri, soruları hükümsüz kılar. “Muhalif” Haluk Kırcı fotoğrafı da o etkiyi yarattı işte.