Öyle diyordu türkü:

“Bir gömlek diktirdim kolu düğmeli...”

*

Kolu düğmeli bir gömlek diktirebilmenin hayalini kurdu ya... Demek ki düğmesizi de var...

Altı üstü bir gömlek...

*

Ne zaman o türküleri dinlesem, içim cız eder...

Bir yoksul evine giderim gece vakti... Tavana dikilmiş bir çift kara göz gelir gözümün önüne... Kırpıştırır kirpiklerini...

Arada bir yüzünde gülümseme...

Uyku tutmaz gözlerini...

Hayalinde bir gömlek var...

“Kolu düğmeli...”

*

Kim bilir hangi masum caka satmanın minik hevesidir... Yoksulluktan mutluluğa açılan nasıl bir dar penceredir, bir gömleğin türküye kadar girmiş hayali...

Beyaz...

Naylon...

Cepli...

Sadece bir gömlek...

“Kolu düğmeli...”

*

Dün gece uzundu, ben uzun uzun onu düşündüm...

Yoksulluğun, razı oluşun, masumiyetin, saflığın, sevdanın, yetinmenin kesiştiği yerdeki türkü dilimde:

“Bir gömlek diktirdim kolu düğmeli

İnsan kaderine boyun eğmeli...”

*

Boynum kırılsın...

*

Eğer siz kolu düğmeli bir gömleğin hayalini kuranı anlayamazsanız, bu memleketi asla anlayamazsınız...

Terk eder sizi Türkiye...

Siyasi partiyseniz başaramazsınız...

Gazete iseniz satamazsınız...

Aydınsanız yalnızsınız...

*

Misal, CHP’de “meyhaneye gidin, gitmeyin” tartışması sürerken bugünlerde, tam zamanı...

Bence kurultaya gitmeyin, meyhaneye gidin...

Türkü orada çünkü...

Sosyal demokrat, aydın, cumhuriyetçi, yurtsever, halkçı, emekçi, toplumcu, demokrat, çağdaş, her neyseniz... Gidin, yoksulu duymanın, garibanı anlamanın, insanları hissetmenin, memleketi bilmenin sırrını söylesin size...

Dinleyin söyleyeni...

Size gömleğini anlatsın...

“Kolu düğmeli...”

\n\n