Duyarsızlık çağı

“Hep aynı filmi çekiyorum, yaratıcı yönetmenler hep aynı konuları  anlatırlar. Benny’nin Videosu filmimden beri hep medya ile ilgilendim. İlk filmimden günümüze dek geçen zaman süresince teknoloji adamakıllı Gelişti, adeta patladı. 30 yılda dünya çok değişti, dünyanın değişimi Medyayı da değiştirdi. Günümüzde normal yaşam süren bireyin  öyküsünü medya olmadan anlatmak imkansızlaştı” diyor 75  yaşındaki Avusturyalı yaratıcı Michael Haneke. Sinemacı kendisinin de vurguladığı gibi aile, iletişimsizlik, şiddet, sosyopati, yüzeysellik, duyarsızlık, yabancılaştırma, sevgisizlik, ikiyüzlülük temalarını kendine özgü anlatımıyla geride durarak, izleyiciyle arasına bir mesafe koyarak, duygusallıktan uzak durarak yansıtıyor.

Fransa’nın en büyük ve en tartışmalı sığınmacı kampı Jungle’ın yer aldığı Calais’de geçiyor öykümüz. Varsıl sınıfa ait Laurent ailesinin bireylerini tanıyoruzbirer birer . Georges Laurent (Jean-Louis Trintignant) ailenin reisi, yaşam sevincini yitirmiş, belleği gidip gelen, intihar planları yapan bir burjuva. Kızı Anne (Isabelle Huppert) ailenin inşaat şirketinin başında, tam bir iş kadını, oğlu Pierre’i (Franz Rogowski) gelecekteki yönetici yapmayı planlıyor, Pierre ise bunalımda, işe yaramaz olduğunu  düşünüyor, annesinin baskısı altında eziliyor. Georges’un oğlu Thomas (Mathieu Kassovitz) doktor, ikinci evliliğini Anais’le (Laura Verlinden) yapmış, bu evlilikten Paul adlı bir bebeği var. Bir gün Thomas’nın ilk eşinden olan kızı Eve (Fantine Harduin) annesi hastalanınca Calais’ye
Calais’ye gelip babasıyla yaşamaya başlıyor. 13 yaşındaki Eve’in annesi hastanededir, durumu kritiktir. Eve mutsuzdur, Thomas  kızıyla nasıl iletişim kuracağını bilmiyordur. Son derece lüks ve konforlu malikanede Laurie sevgisizliği iliklerine dek duyumsar. Babasının onu sevmediğini hisseden Eve koruyucu aile yanına gitmek istemez, annesinin ilaçlarını içip intihar etmeye bile kalkışır. İletişim kurabildiği tek kişi 85 yaşına basan dedesi George’dur.

Haneke, Laurent ailesinin bireyleri aracılığıyla bize çağımızın hastalığı bencilliği, duyarsızlığı aktarır. Laurent’lar birbirlerine karşı rol yaparlar, oynarlar. Trajikomik dramda üst, alt sınıf ve toplumdan dışlananlar, sığınmacılar vardır. Avrupa’da sıkışıp kalmış sığınmacılar daha iyi bir yaşam umudunun peşindedirler. Kapital sahibi Georges yaşamaktan bıkmıştır, hırslı Anne doruğa ulaşmak ister, sıradan Thomas yeni heyecanlar arayışındadır, Pierre uyum kurmakta zorlanır. İletişim (!), sosyal medya, internet aracılığıyla kurulur. Filmdeki aksiyon Avrupa’nın herhangi bir yerinde geçebilir.

“Kendimize, kendi sorunlarımıza o denli odaklanıyoruz ki, çevremizde olup bitenlere duyarsızlaşıyoruz. İkiyüzlülük temasını birçok filmimde işledim. Bu belli bir sosyal katmanın özünde, yaradılışında olan bir duygu. Hepimiz ikiyüzlüyüz, benmerkezciyiz, yalancıyız, hilekarız aynı zamanda yaralı, üzgün ve yalnızız. Öteki filmlerim gibi Mutlu Son’da sevgi, ilgi, sevecenlik arayan bireylerin etkileşimlerinin yansıması” diyor Michael Haneke. Yönetmen bu görünür çelişkileri  büyük açıklamalar yapmadan aktarırken adeta meydan okuyor.

“Hepimizin binbir yüzü var. Sürekli oynuyoruz, rol yapıyoruz, kendimize bile. Bizi çevreleyen dünyayı farketmediğimiz,burnumuzun  önündekini göremediğimiz için Mutlu Son’u çektim” diyor Haneke. Duyarsızlık, ikiyüzlülük salt Fransa’nın değil, tüm Avrupa’nın, tüm dünyanın sorunu. Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz, Fantine Harduin, Toby Jones, Franz Rogowski, Laura Verlinden’in oynadığı, içe yöneliklik, kendini yok etme, sosyopati, yüzeysellik, yabancılaştırma, sıkkınlık temalarının usta öykücüsü Michael Haneke’nin Happy End’I (Mutlu Son/ 2017) bugün  gösterime girdi.