Ah bir sarılabilsem...

Uykudan sıçrayarak uyanıyor, geceleri yorgan altında sessiz hıçkırıklarla ağlıyorlar. Cezaevindeki babalarına duydukları büyük hasret ve “ya annemi de götürürlerse” korkusu ortak özellikleri.

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda, babaları cezaevinde olan çocukların evlerine konuk olduk. Rüyalarını, korkularını, özlemlerini, isteklerini anlatan çocuklardan en çok duyduğum cümle, “ah bir babama sarılabilsem” oldu. Annelerse zaman zaman araya girerek, çocuklarının kâbuslarını, geceleri sıçrayarak uyanmalarını, sessiz hıçkırıklarını, okulda yapılan bazı şakaların çocukları nasıl etkilediğini, polislerden korkularını dile getirdiler.

Boran’ın şakacı arkadaşları

9 yaşındaki Boran, bugün okulundaki bayram kutlamasında horon tepecek, ama babası Eğitim Sen 5 No’lu Şube Yönetim Kurulu üyesi Mehmet Sarı onu izleyemeyecek. Çünkü sınıf öğretmeni Sarı, iki aydır

Kandıra Cezaevi’nde.

Polisler evlerine, 19 Şubat 2013 günü saat 05.00’te geliyor, Boran ve ablası Kardelen uykudayken. Uykudan eli silahlı polislerin odaya dalmasıyla uyanan Boran, sonraki günlerde, uzun süre uykusunda korkuyla sıçramış.

Artık daha rahat uyuyan Boran, yaşadığı her şeyi, hissettiklerini günlüğüne yazıyor ve bunları her hafta babasına yolluyor. Boran, son mektubunda, babasını ne çok özlediğini yazdığını anlatıyor bize, babası için yaptığı resmi gösterirken.

Boran’ın sınıf arkadaşları şaka yapmayı çok seviyormuş! Bir gün okul önünde takım elbiseli bir adam görmüşler ve Boran’a, “bu adam galiba polis ve galiba seni arıyor” demişler, sonra da Boran’ı “korumak” için her yere birlikte gitmişler! Bir arkadaşı da “cinayet mi işledin Boran” diye sormuş bir gün. “Hepimiz güldük” diyor Boran, biraz tedirgince.

‘Mutlu değilim’

Boran’ın 13 yaşındaki ablası Kardelen, “Şu an hiç mutlu değilim” diyor ve ekliyor: “Aynı okuldaydık, ama şimdi babam yok. Adalet istiyorum, gerçek suçlular dışarda, benim suçsuz babam cezaevinde. Babam için çok üzülüyorum, onu çok özlüyorum.”