Kasımpaşa 4-3-3 taktik dizilişiyle; G.Saray ise sezonun başından beri uyguladığı 4-1-4-1 ile çıkıyor sahaya. Kâğıt üzerinde avantajlı taraf G.Saray. Ancak teori pratiğe dönüştüğünde rakibi karşısında hiç beklenmediği kadar tutuk ve istikrarsız bir tablo sergiliyor. İleride baskı yapması, rakibi yıpratması gereken futbolcuların bu maçta hiç öyle bir niyeti yok. Tabii bunda ortada tek başına kalan Taylan’ın tüm çabasına rağmen yetersiz kalmasının, kanat oyuncularının da atak zenginliğine katkıda bulunmaya çalışırken Kasımpaşa tarafından engellenmesinin etkisi var. Her ne kadar bu bahane olmasa da! 

Kasımpaşa öncelikle rakibini oynatmamaya konsantre olmuş durumda ve bunu da ustalıkla yapıyor. Ancak G.Saray o kadar yok ki sahada, planının ikinci aşaması olarak gol atmayı da gündemine alıyor. Nitekim ilk yarının sonlarına doğru iki kere Aytaç’la deneme yapıp sonunda Yusuf ile golü buluyor. G.Saray teknik kadrosu ve futbolcularının beraberce “seyrettiği” bu golden ve ilk 45 dakikadan sonra sahadaki “aksiyonsuzluğa” ilk reaksiyon veren isim teknik direktör oluyor. 

İkinci yarıya 3 oyuncu değişikliği ile başlıyor. Bu kararının etkisi hemen kendini gösteriyor sahada. Kasımpaşa kendi sahasına kapanmak zorunda kalıyor. G.Saray özellikle Babel’in başrolü üstlendiği pozisyonlar yakalıyor. Net pozisyonlar da var ancak hiçbirisi G.Saray’ı istediği gole ulaştıramıyor. Takımlar puan kazanır ya da kaybeder... G.Saray adına mesele bu değil. Sorgulanması gereken, sezona “rüya gibi” başlamış bir takımın sadece 4 maçta tam gücüyle frene basmasına yol açan problem yani başka bir deyişle “futbolcu kalitesi” mevzusu. Zira yukarı giden bir çizgi de aşağı giden bir çizgi de bir göstergedir. Ancak zikzak çizen bir tabloda, rakip karşı taraf değil yöneticisinden futbolcusuna bünyenin ve onu yöneten egoların ta kendisidir. Üstelik bu, bu sezonun değil sezonların meselesidir.