9 tane 10 dakika… Galatasaray’ın evinde Real Madrid’le baş başa geçireceği süre epi topu bu kadar… Verdiği hissiyatsa duruma göre değişiyor. Atak yaparken bir nefes kadar kısa, Real Madrid’i karşılarken bir ömür kadar uzun. Andone bu maçın en hırslı ismi… Babel en çalışkanı… Nzonzi ise şüphesiz sahanın zekâsı… 4-3-3… Zorlu rakip karşısında Fatih Terim’in tercih ettiği taktik diziliş bu. Tabii biz bunun 4 kısmını genelde 5 olarak izliyoruz. Zira G.Saray açısından en baş ağrıtan konu bu: Savunma güvenliği… Bu maçta bu zaaf çok da göze batmıyor. Hem rakip ciddi şekilde çalışılmış ve önlemler alınmış hem de G.Saray’ın ileri üçlüsü rakip savunmayı oldukça meşgul ediyor. Özellikle de 9. dakikayı takip eden 3 dakika içerisine hepsi birbirinden net üç pozisyon sığıyor. Ancak siz deyin şanssızlık, biz diyelim yetersizlik ya da Real Madrid cephesi desin ‘tamamen disiplin ve dikkat’ ama bu netlerin hiçbiri özlemini çektiği ağlara kavuşamıyor. Böyle başlayan bu durum, maç boyunca da bu şekilde devam ediyor. G.Saray oynuyor, G.Saray pas yapıyor, G.Saray sayısız net pozisyon üretiyor, Muslera, bir o kadar net pozisyonu çıkartıyor. Özetle G.Saray, ilk düdükten son düdüğe oyuna ortak oluyor ama golü Real Madrid kapıyor… 18. dakikada hem de yukarıda bahsettiğimiz beşli, tekmili birden ceza sahasında yerlerindeyken… Real Madrid, paslaşa paslaşa gelip Kroos ile gole uzanıyor. Siz deyin şanssızlık, biz diyelim kader ya da Real Madrid desin ‘sen ancak benim fırsat verdiğim kadar oynarsın...’ Oysa ki çok farklı olabilir bu tablo. Özellikle de bugün en az futbolcular kadar çok, gönlünü sahaya koyan seyircinin müthiş desteği gözönüne alındığında… Ama maalesef kimse içten çaba için bir puancık bile yazmıyor. G.Saray, güzellik yarışmalarının ‘sempati güzeli’ gibi… Taca uzanmak için gerekli tüm özellikleri var ama işte o ‘son dokunuş’ eksik kalınca, uzandığı ödül ancak içten çabaları nedeniyle ‘sempati güzelliği’ oluyor.